In 1991 stapte ik binnen bij Adelante (toen Hoensbroek Revalidatiecentrum). Ik had net mijn opleiding af en had zin om aan de slag te gaan, ook al zou het maar tijdelijk zijn. Dat is in september van dit jaar alweer 30 jaar geleden. Tegenwoordig misschien niet meer zo gebruikelijk maar een weloverwogen en bewuste keuze. Een waar ik nog steeds geen spijt van heb. Dat heeft alles te maken met de mensen waar we het voor doen bij Adelante.
De invulling van mijn functie bij Adelante is door de jaren heen telkens een beetje veranderd. Begonnen als Desk-Top-Publisher bij het toenmalige Centrum Beroepsopleidingen Hoensbroek rolde ik uiteindelijk in de nieuw opgerichte afdeling communicatie. Voor mij was het plaatje compleet met een opleiding communicatie die ik naast mijn werk heb gevolgd. Ik kon mijn oorspronkelijk grafische achtergrond perfect combineren met communicatie. De boodschap direct visualiseren. Een krachtige mix.
Ik werk tegenwoordig nog twee dagen per week voor Adelante en mijn aandachtsgebied ligt voornamelijk bij de divisie Kind & Jeugd. Het is intens en prachtig tegelijk. Ik denk dan aan het plezier van de kinderen die er naar school gaan. De dankbaarheid van ouders als ze de zorg met een gerust hart even uit handen kunnen geven. Het trotse gezicht van een collega wanneer de oefening is gelukt. Maar ook het intense verdriet wanneer een kind is komen te overlijden. Dat alles maakt het werk en wat we doen heel bijzonder. Ik ben er als persoon rijker door geworden.
Het mooiste van alles is dat ik in deze rol de kans krijgt om mensen (en daarmee de organisatie) in hun kracht te zetten. Of het nu om collega’s gaat die met enorme betrokkenheid hun werk doen. Of het gaat om de veerkracht van een cliënt die knokt voor een zelfstandig leven. Het kunnen uitdragen van het Adelante-verhaal maakt me nog steeds trots.